Zdrowie kotów brytyjskich

Można śmiało powiedzieć, że w porównaniu do innych ras kot brytyjski to rasa raczej zdrowa.

Niestety zdarzają się przypadki chorób – żadna z nich nie jest typowa tylko dla rasy kot brytyjski, ale również dla innych.

1. HCM (hypertrophic cardiomyopathy ) – kardiomiopatia przerostowa.

Kardiomiopatia przerostowa to najpowszechniejsza choroba mięśnia sercowego u kotów, która poprzez pogrubienie ścian powoduje jego niewydolność, czasem wywołując objawy w innych częściach ciała, a czasem śmierć. Predysponwane rasy: Maine Coon, brytyjski krótkowłosy i długowłosy, szkocki zwisłouchy, amerykański krótkowłosy, perski, turecki van, syberyjski, rex, bengalski, sfinks, ale także w znacznym procencie u koty ras mieszanych.

U kota z HCM lewa komora serca (główny „mięsień pompujący”) jest pogrubiona, co prowadzi do zmniejszenia objętości komory serca i nieprawidłowej relaksacji mięśnia sercowego. Zmiany te mogą powodować szybkie bicie serca, co skutkuje zwiększonym zużyciem tlenu, a być może także głodem tlenowym mięśnia sercowego. Ten niedobór tlenu może powodować obumieranie komórek serca, co pogarsza czynność serca i prowadzi do rozwoju arytmii (w której serce bije zbyt szybko, zbyt wolno lub w nieregularnym rytmie).

Poważną i potencjalnie zagrażającą życiu konsekwencją HCM jest tworzenie się zakrzepów krwi w sercu. Skrzepy te mogą przemieszczać się w krwiobiegu i utrudniać przepływ w innych częściach ciała (choroba zakrzepowo-zatorowa). Efekt działania skrzepu zależy od jego lokalizacji, chociaż u kotów z HCM skrzepy najczęściej powodują zablokowanie przepływu krwi do kończyn tylnych, powodując ostry ból kończyn tylnych lub, w skrajnych przypadkach, paraliż kończyn tylnych. Zdiagnozowanie HCM i właściwe leczenie tego schorzenia może pomóc w zmniejszeniu nasilenia objawów klinicznych i może zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej.

U części kotów choroba postępuje, nie dając objawów klinicznych aż do końca życia. Bywa, że czasem objawy kliniczne wynikające z HCM są łatwo zauważalne, a czasem doprowadzają do nagłej śmierci bez ostrzeżenia.

Rokowanie (przewidywany wynik) dla kotów z HCM jest zmienne. Koty, u których nie występują żadne objawy kliniczne, często są w stanie przeżyć wiele lat z jedynie nieznacznie upośledzoną funkcją serca.

HCM jest najczęściej chorobą postępującą, a wyniki badań sugerujące gorsze rokowanie to zastoinowa niewydolność serca, choroba zakrzepowo-zatorowa i hipotermia (niska temperatura ciała). Jednak w wielu przypadkach terapia medyczna może znacznie poprawić jakość kota.

HCM jest diagnozowane za pomocą echokardiografii, technologii wykorzystującej fale dźwiękowe do tworzenia obrazu serca. U kotów z HCM obrazy te ujawniają pogrubione ściany i zwężoną objętość lewej komory serca. Jednak podobne pogrubienie serca jest również spowodowane przez inne powszechne warunki, w tym wysokie ciśnienie krwi i nadczynność tarczycy. Choroby te muszą zostać wykluczone przed zdiagnozowaniem HCM. W zależności od wyników badania fizycznego i/lub wyników badania echokardiograficznego lekarz weterynarii może zalecić również inne badania, w tym radiografię klatki piersiowej i elektrokardiografię.

Fakt, że do tej pory nauka nie dała hodowcom kotów brytyjskich narzędzia w postaci miarodajnego testu genetycznego, dzięki któremu można by było usunąć chorobę z linii hodowlanych sprawia, że walka z HCM jest dla hodowców niezwykle trudna i opiera się na badaniu klinicznym.

Objawy HCM:

przyśpieszony oddech w spoczynku – norma do 30 oddechów/min.
paraliż kończyn miednicznych, kulawizna kończyn piersiowych
objawy zakrzepicy zatorowej
płyn w opłucnej
męczliwość podczas zabawy
nagła śmierć.

2. PKD (Polycystic kidney disease ) – Wielotorbielowatość nerek

Policystyczna choroba nerek – PKD jest dziedzicznym schorzeniem u kotów, które powoduje powstawanie w nerkach licznych cyst (kieszonek z płynem). Cysty te są obecne od urodzenia. Początkowo są one bardzo małe, ale z czasem powiększają się i mogą ostatecznie zaburzyć pracę nerek, co prowadzi do ich niewydolności.

Wszystkie koty z wielotorbielowatą chorobą nerek mają torbiele w nerkach, ale liczba torbieli i tempo ich powiększania się są różne u poszczególnych kotów. U większości kotów torbiele powiększają się powoli i u kotów dotkniętych tą chorobą objawy choroby nerek pojawiają się dopiero w późniejszym okresie życia, zazwyczaj około siódmego roku życia. U niektórych kotów niewydolność nerek pojawia się w znacznie młodszym wieku, podczas gdy u innych nie rozwija się w ogóle. Obecnie nie ma możliwości przewidzenia, jak szybko choroba będzie postępować u danego kota.

Na szczęście hodowcy mogą wykluczyć chorobę ze swoich linii hodowlanych, ponieważ wiadomo, że dziedziczy się ona autosomalnie dominująco i można to zbadać testem.

3. Feline Immunodeficiency Virus (FIV)

W tym przypadku nie mówimy już o chorobie przynależnej do rasy, bo FIV to choroba kotów jako gatunku. Wirus niedoboru odporności kotów (FIV) jest wirusem charakterystycznym dla rodziny kotów. Jest on podobny do HIV (ludzkiego wirusa niedoboru odporności, przyczyny AIDS u ludzi) w tym, że atakuje i osłabia układ odpornościowy i nie ma na niego lekarstwa. FIV został po raz pierwszy rozpoznany w połowie lat 80. i został znaleziony u kotów na całym świecie. Mimo że jest rozpowszechniona, nie jest to częsta infekcja u kotów. Tylko 1-5% kotów wykazuje dowody na kontakt z wirusem. Istnieją różne szczepy FIV, a niektóre wydają się bardziej szkodliwe niż inne.

Z tego co wiemy, gdy kot zostanie zarażony wirusem FIV, pozostanie zakażony do końca życia. Nie jest jednak jasne, czy wszystkie zakażone koty zachorują klinicznie. Mogą minąć tygodnie, miesiące, a nawet lata od pierwszego zakażenia FIV, zanim u kota wystąpią kliniczne objawy choroby.

FIV powoduje choroby, ponieważ zmniejsza zdolność układu odpornościowego kota do reagowania na inne infekcje. Infekcje, z których kot normalnie mógłby się wyleczyć, stają się długotrwałe lub przewlekłe. Oznacza to, że wiele objawów klinicznych związanych z FIV jest spowodowanych innymi nie gojącymi się infekcjami.

4. Feline Leukemia Virus – FeLV.

Wirus białaczki kotów (FeLV) jest jedną z najczęściej występujących chorób zakaźnych u kotów. Na szczęście, częstość występowania FeLV u kotów znacznie się zmniejszyła w ciągu ostatnich 25 lat, od czasu opracowania skutecznej szczepionki i dokładnych procedur badawczych.

Koty zakażone FeLV stanowią źródło zakażenia dla innych kotów. Wirus jest rozsiewany w ślinie, wydzielinie z nosa, moczu, kale i mleku zakażonych kotów. Do przeniesienia wirusa z kota na kota może dojść w wyniku ugryzienia, podczas wzajemnej pielęgnacji oraz (rzadko) poprzez wspólne korzystanie z kuwet i naczyń do karmienia. Do przeniesienia wirusa może dojść również z zakażonej kotki na jej kocięta, przed ich urodzeniem lub podczas karmienia. FeLV nie przeżywa długo poza organizmem kota – prawdopodobnie mniej niż kilka godzin w normalnych warunkach domowych.

Koty najbardziej narażone na zakażenie FeLV to te, które mogą być narażone na kontakt z zakażonymi kotami poprzez długotrwały bliski kontakt lub poprzez rany po ugryzieniu. Do takich kotów należą koty mieszkające z kotami zakażonymi lub o nieznanym statusie zakażenia, koty wychodzące na zewnątrz bez nadzoru, gdzie mogą zostać pogryzione przez zakażonego kota oraz kocięta urodzone przez zakażone matki.

Objawy kliniczne
FeLV wpływa niekorzystnie na organizm kota na wiele sposobów. Jest najczęstszą przyczyną raka u kotów, może powodować różne zaburzenia krwi i może prowadzić do stanu niedoboru odporności, który utrudnia kotu obronę przed innymi infekcjami. Z tego powodu zwykłe bakterie, wirusy, pierwotniaki i grzyby, które zwykle nie dotykają zdrowych kotów, mogą wywoływać ciężkie choroby u kotów zakażonych FeLV. Te wtórne infekcje są odpowiedzialne za wiele chorób związanych z FeLV.

We wczesnych stadiach zakażenia koty często nie wykazują żadnych objawów chorobowych. Z czasem jednak (tygodnie, miesiące, a nawet lata) stan zdrowia zakażonego kota może się stopniowo pogarszać lub mogą występować u niego powtarzające się cykle choroby i względnego zdrowia.

Objawy:

• utrata apetytu,
• postępująca utrata masy ciała,
• słaby stan sierści,
• powiększone węzły chłonne,
• utrzymująca się gorączka,
• blade dziąsła i inne błony śluzowe,
• stan zapalny dziąseł i jamy ustnej,
• zakażenia skóry, pęcherza moczowego i górnych dróg oddechowych,
• utrzymująca się biegunka,
• napady, zmiany zachowania i inne zaburzenia neurologiczne,
• różne choroby oczu,
• poronienia kociąt lub inne niepowodzenia w rozrodzie.

Jedynym pewnym sposobem ochrony kotów przed FeLV jest zapobieganie ich kontaktowi z kotami zakażonymi FeLV. Zaleca się trzymanie kotów w pomieszczeniach zamkniętych, z dala od kotów potencjalnie zakażonych. Jeżeli kot ma dostęp do pomieszczeń zewnętrznych, należy zapewnić mu nadzór lub umieścić go w bezpiecznym pomieszczeniu, aby zapobiec jego wędrówkom i walkom. Wszystkie koty powinny być badane w kierunku FeLV przed wprowadzeniem ich do domu, a koty wolne od zakażenia powinny być trzymane oddzielnie od kotów zakażonych. Miski z jedzeniem i wodą oraz kuwety nie powinny być dzielone pomiędzy koty zarażone FeLV i koty niezarażone. Niestety, wiele kotów zakażonych FeLV zostaje zdiagnozowanych dopiero po zamieszkaniu z innymi kotami. W takich przypadkach wszystkie pozostałe koty w gospodarstwie domowym powinny zostać poddane badaniu na obecność wirusa FeLV. Najlepiej, aby koty zakażone i niezakażone były oddzielone od siebie w celu wyeliminowania możliwości przeniesienia wirusa FeLV.

Koty w naszej hodowli są szczepione szczepionkami Purevax FeLV.

5. FIP – Zakaźne zapalenie otrzewnej kotów

Jest to choroba wirusowa kotów występującą na całym świecie, skomplikowana do zdiagnozowania, ale na szczęście w ciągu ostatnich kilku lat nastąpił znaczny postęp w leczeniu tego wcześniej śmiertelnego schorzenia.

FIP jest spowodowany przez zakażenie wirusem znanym jako koronawirus kotów. Koronawirusy są wspólną grupą wirusów, które często infekują górne drogi oddechowe (nos i gardło) lub przewód pokarmowy (jelita) u różnych zwierząt. COVID-19 jest koronawirusem, ale koronawirus wywołujący FIP nie jest taki sam i zaraża tylko koty. Zakażenie koronawirusem jest niezwykle rozpowszechnione u kotów, zwłaszcza tam, gdzie duża liczba kotów jest trzymana razem. Szacuje się, że 25-40% kotów domowych zostało zakażonych FCoV, ale wskaźnik zakażenia wzrasta do 80-100% w przypadku kotów trzymanych w gospodarstwach domowych lub koloniach złożonych z wielu kotów.

Koronawirusy są powszechne i występują w kale wielu kotów. U większości kotów zakażenie nie powoduje żadnych objawów lub jedynie łagodną biegunkę, która ustępuje bez leczenia. Czasami jednak wirus mutuje (zmienia się) wewnątrz kota i jeśli jego układ odpornościowy zareaguje w określony sposób, może rozwinąć się u niego choroba zwana FIP. Jest to ważne, ponieważ znalezienie koronawirusa u kota nie oznacza, że ma on FIP, a nie jest możliwe konsekwentne odróżnienie koronawirusa powodującego FIP od tego, który nie powoduje żadnych objawów, poprzez znalezienie samego wirusa.

U kota, u którego rozwinie się FIP, wirus rozprzestrzenia się po całym organizmie i może powodować wiele różnych objawów ze względu na sposób, w jaki oddziałuje na układ odpornościowy kota.

FIP może powodować wiele różnych objawów klinicznych, w zależności od dotkniętych części ciała i sposobu reakcji układu odpornościowego. Wczesne objawy FIP są zwykle bardzo niejasne, z wahaniami gorączki (wysoka temperatura), senność i zmniejszenie apetytu są powszechne. Po okresie kilku dni lub tygodni (a czasem nawet wielu miesięcy) rozwijają się zwykle inne objawy. Klasycznie FIP dzieli się na postać „mokrą (wysiękową)” i „suchą”, ale w rzeczywistości u kotów mogą występować obie te formy w różnych okresach czasu, lub też mieszanka obu. Jednym z wyzwań w diagnozowaniu FIP jest fakt, że objawy kliniczne są często niejasne i nie są specyficzne dla FIP i mogą być obserwowane w przypadku innych chorób.

W wysiękowej postaci lub stadium choroby dochodzi do nagromadzenia płynu w obrębie jamy brzusznej (co powoduje rozdęcie brzucha) i/lub jamy piersiowej (co powoduje trudności w oddychaniu). Płyn gromadzi się, ponieważ zakażenie powoduje uszkodzenie i zapalenie naczyń krwionośnych (zwane „zapaleniem naczyń”), co powoduje wyciek płynu z krwi do jamy brzusznej lub klatki piersiowej. Przypadki, w których dochodzi do gromadzenia się płynu w jamie brzusznej, są odpowiedzialne za oryginalną nazwę tej choroby, „zapalenie otrzewnej” odnoszącą się do stanu zapalnego, który występuje w wyściółce jamy brzusznej. Tworzący się płyn jest zazwyczaj gęsty, jasnożółty i zawiera dużo białka. Jednak inne choroby (w tym niektóre choroby wątroby i nowotwory) mogą również powodować podobne nagromadzenie płynu.

FIP może zaatakować każdy narząd ciała i tak inne formy FIP (często określane jako „suchy” FIP) obejmują tworzenie się ziarniniaków (mas wirusów i komórek zapalnych), a objawy będą się różnić w zależności od zaatakowanego narządu. To zapalenie dotyka oczu w około 30% przypadków i mózgu w około 30% przypadków, ale może również wpływać na prawie wszystkie tkanki w organizmie, w tym wątroby, nerek, płuc i skóry. W związku z tym można zaobserwować szeroki zakres objawów, w tym chorobę neurologiczną (np. chwiejny i niestabilny chód lub drgawki), krwawienie w oczach i inne niejasne objawy choroby, które mogą wystąpić w przypadku zmian w wątrobie, nerkach lub innych narządach wewnętrznych.